Majoor Dick Winters 1945 Hochstett nabij Hagenau
Het was 1941 toen Richard D. (Dick) Winters, vers van college, zich inschreef bij het leger. Het was een merkwaardig incident dat hem ertoe bracht zich op een studie als kandidaat-officier te storten; een officier hield een speech van een uur over een specifiek geweer terwijl hij de gehele periode met een ander geweer in zijn hand stond dan het geweer waar de officier over sprak.
In 1942 gaf Winters zich vrijwillig op voor de Paratroops en vertrok naar Toccoa.
De luxe die hij gewend was in zijn vorige vertrekken bleek in het nieuwe kamp absoluut niet te bestaan; geen elektriciteit en zelfs geen stromend of heet water.
In zijn eerste nacht als pelotonsleider van Easy werd hij 'opgevreten door de muggen'.
Nadat een incident met Easy Commandant Sobel ervoor gezorgd had dat Winters over geplaatst werd, zorgde een opstand onder de NCO's van Easy Company ervoor dat Sobel overgeplaatst werd en Winters terug kwam. Onder leiding van Thomas Meehan (de nieuwe commandant van Easy) werd de Company '...a normal company...', zijn de woorden van Winters hierover.
Deze Meehan zou op D-Day met zijn vliegtuig verongelukken nabij Beuzeville au Plain.
• In de aanloop naar D-Day was het first Lieutenant Raymond Schmitz die vond dat er een beetje leven in de brouwerij gemaakt moest worden. Hij daagde Dick Winters uit tot een bokspartij. Winters had daar geen trek in, maar werd gek van het sarren en jennen dat Schmitz niet kon laten. Uiteindelijk stemde hij in met een worstelpartij. Toen deze wedstrijd begon maakte Winters, die op school altijd had geworsteld, korte metten met de aspiraties van Schmitz. Schmitz werd overgebracht naar het ziekenhuis en miste de acties in Normandië.
• Voor zijn coördinatie van en aandeel in de aanval op de 4 Duitse 105mm kannonnen bij Brécourt Manor werd Winters door Colonel Sink voorgedragen voor een Medal of Honor.
  Helaas was er destijds een regel dat er slechts één lid van een bepaalde Divisie in aanmerking kon komen voor deze hoge onderscheiding; dat was in het geval van het 101ste Lt. Col. Robert Cole die een bajonetaanval geleid had. Winters ontving het Service Cross.
  Een geschiedkundige schreef ooit over deze actie dat Winters over 150 man had beschikt, terwijl het er in totaal slechts 12 waren. De reactie van Winters was:
  'Met zoveel man hadden we Berlijn ingenomen'.

Winters november 1944

• Winters begon als Luitenant, werd eerste Luitenant, Bataljonscommandant, Captain en zelfs Major. Altijd bij het 506de Parachute Infantry Regiment. Toen de oorlog in Europa afgelopen was en in het Oosten Japan nog steeds weerstand bood gaf Winters zichzelf vrijwillig op om naar het Verre Oosten af te reizen en daar te gaan vechten. Maar de legerleiding, en vooral Colonel Sink, vond dat Winters genoeg gedaan had en bij het 506de diende te blijven.
• Na de oorlog ging Dick Winters werken voor de familie van zijn oorlogsvriend Lewis Nixon. In 1950 werd hij, hoe kan het ook anders, bevorderd tot General Manager van de Nixon Nitration Works.
  Richard D. Winters werd opgeroepen door het leger tijdens de oorlog in Korea en vervulde een Staff- en trainingsfunctie in Fort Dix, New Jersey.
  Nadat hij wederom uit dienst ontslagen werd trok hij zich terug op zijn boerderij in Pennsylvania om vee te houden. Ook verkocht hij vitaminemixen aan veevoeder-bedrijven.
  Lewis Nixon, die continu over de hele wereld reisde, bleef tot zijn dood zijn beste vriend.
• In 1990 was het Dick Winters die aan de bel trok nadat hij een transscript van het 'hotel'-interview met de Easy-mannen had gelezen. Enkele onvolledigheden en foutieve beweringen hadden hem doen besluiten om het één en ander recht te zetten. In februari 1990 kwamen Winters, Forrest Guth en Carwood Lipton naar Pass Christian in Mississippi om Walter Gordon op te zoeken.
  Aangezien Steven Ambrose aan de andere kant van de baai aldaar woonde verzochten de veteranen hem om een follow-up interview.
  Volgens Ambrose is door dat initiatief de gedachte geboren om het boek 'Band of Brothers' te schrijven.

• In 2001 was Richard D. Winters aanwezig op de grootse ceremony te Utah Beach, Normandië. Hij stond in één van de achterste rijen en keek over zijn mannen uit als een veldheer; trots en bezorgd. Hij zal altijd hun commandant blijven, en menig veteraan zou nu nog met hem ten strijde trekken.
  Zijn commentaar die dag; 'It's a very emotional day'.
  Dick Winters is een stille man, die zichzelf in de avond van D-Day beloofde dat hij een rustig stuk aarde om zich heen zou vinden, als hij de oorlog overleefde. Als adres van hem kom je niet veel verder dan een postbus, en zijn telefoonnummer is 'unlisted'.
  Maar zoals wijlen sergeant Floyd Talbert aan Winters ooit schreef, als antwoord op een geschreven verzoek van Winters om toch weer eens op een reünie te verschijnen;
  '... Do you remember the time when you were leading us into Carentan? Seeing you in the middle of the road wanting to move was to much...' -Band of Brothers bladzijde 298-
  Ook schreef hij; '...you where my total inspiration. All my boys felt the same way...'.
  Talbert, die zijn lange haar en wilde baard afknipte op verzoek van Winters, verscheen op die reünie. Een korte tijd erna overleed hij.

  Winters zei over Talbert;
  'Als ik maar één man mee mocht nemen op een gevechtsmissie,dan was het Talbert'.
  Talbert eindigde de brief aan Winters met de volgende woorden;
  'Your Devoted Soldier forever'.