Vooraf

De interesse in de geschiedenis van WO-II begon bij mij al op heel jonge leeftijd. Wie herinnert zich niet het oorlogje spelen als klein kind. Ook de geschiedenis van de oorlog raakte mij. De indringende verhalen van mijn opa die in Groningen in het verzet had gezeten speelden daarbij een rol. Toen ik oud genoeg was om de gruwelen ervan ook te horen, vertelde opa mij mondjesmaat zijn ervaringen. Met tranen in zijn ogen sprak hij over de overvallen, schietpartijen, razzia's, vermoordde vrienden en zijn verblijf in kamp Amersfoort. Daar zijn voor zijn ogen zijn maten geëxecuteerd. Hij overleefde de oorlog maar hield er een trauma aan over. De controverse in het verhaal was dat ik in 1991 toe trad tot de politie en mijn opleiding plaats vond op de politieschool in Leusden, de plaats waar in WO-II kamp Amersfoort gevestigd was. Ik leerde daar o.a. alles over de grondwet op een plaats waar zo'n 60 jaar geleden alle rechten van individuen letterlijk en figuurlijk vertrapt werden. Toeval bestaat volgens mij niet. Het mooie is dat mijn opa mijn diploma-uitreiking heeft mee gemaakt op de plaats waar hij zoveel leed gezien heeft. Om te zien dat zijn kleinzoon op die plaats werd aangesteld als beschermer van de Nederlandse bevolking heeft hem veel gedaan.

De groei van de interesse

In mijn kinderjaren las ik veel oorlogsboeken. Naarmate ik ouder werd ook veel informatieve boeken. Ik leerde Hans (zie website www.screamingducks.com) kennen en het bijzondere was dat hij ook veel interesse had in de geschiedenis van WO-II. Onze diepe interesse ging uit naar de landingen op 6 juni en de bevrijding van Europa. De para's van de 101 Airborne Division raakten ons het meest. We raakten er niet over uit gepraat. In 1999 besloten we samen rond 6 juni een bezoek te brengen aan Normandie. Daar werden we gegrepen door de militaire voertuigen uit WO-II die daar volop rond reden en de mannen in de complete originele uniformen. We spraken af dat we zouden gaan sparen om bij de 60 jarige herdenking met een voertuig naar Normandie te kunnen gaan. We hebben in 7 dagen tijd werkelijk heel veel gezien. Het voertuig was er een jaar later als; een Willys Jeep. Deze werd genummerd naar de 101 AB. In 2000 gingen we voor het eerst met de Jeep naar Normandie. Daar spraken we veel veteranen en we hoorden hun verhalen. Je hebt je er een voorstelling van als je boeken leest, maar als je het hoort uit de mond van iemand die het heeft mee gemaakt wordt het nog werkelijker. Langzaam maar zeker raakte ons bloed verzadigd met de verbondenheid met dat wat deze mannen en vrouwen voor onze vrijheid hebben gedaan.
Toen we in contact kwamen met een verkoper van uniformen duurde het niet lang of we waren volledig in het uniform gestoken. Er sloten zich anderen bij ons aan uit de vriendenkring. Zo ontstonden de Screaming Ducks (zie website www.screamingducks.com). Vele activiteiten werden en worden ontplooid. Er volgden meer voertuigen. Een Dodge WC 62, Jeeps en een Dodge Command Car.

Waarom Living History?

De naam reenactment voor onze activiteiten deed ons inziens geen recht aan dat wat we deden. Wij verbinden het rijden in onze voertuigen en het dragen van de uniformen aan de gedachte rondom de oorlog en het eren van hen die hun leven gewaagd en gegeven hebben voor onze bevrijding en vrijheid. We zullen ook zelden een rit maken alleen om het rijden. Altijd is daarin een plaats voor het eren van de gesneuvelden. Dat is de reden dat we op elke militaire begraafplaats een graf adopteren, waarop wij dan geregeld bloemen leggen (zie website www.screamingducks.com). Ook zijn we bij veel herdenkingen, hebben veel contacten met veteranen en ontvangen en begeleiden veteranen die ons land bezoeken. We zien onszelf dan ook als levende historie, waardoor de naam Living History ons erg aanspreekt. Hierbij hoort wel de volledige uitrusting van voertuigen, uniformen en bewapening om de geschiedenis zo goed mogelijk na te bootsen. Het feit dat we zelden tot nooit vervelende opmerkingen krijgen, sterkt ons in de gedachte dat we historisch gezien op de goede manier bezig zijn. De geschiedenis van de WO-II leeft nog steeds heel erg bij veel mensen. Zolang er nog maar iemand in leven is die deze aandacht verdient moeten we blijven herdenken. Ook de spiegeling naar de hedendaagse maatschappij is daarbij heel belangrijk. Respect voor elkaar is daarbij uitgangspunt om te voorkomen dat de gruwelen van WO-II niet nog eens plaats vinden. Dat het nodig is en blijft bewijzen de gebeurtenissen tot op heden over de wereld wel. Wij koppelen deze gedachten altijd aan onze activiteiten en hopen er ook zo een bijdrage aan te leveren.

Artikel door: Sybren van der Velden