In de aanloop naar de Première van de TV Serie
'Band of Brothers' gaven Bill Guarnere en Babe Heffron een interview aan
Robyn Post van Philly Mag Magazine. Het werd voor deze verslaggeefster een
onvergetelijke ervaring.
Ik heb een deel van dat interview voor u vertaald en verwerkt in dit artikel
over Bill & Babe.
Als 'Wild' Bill Guarnere en Edward 'Babe' Heffron
de set van de TV-serie 'Band of Brothers' oplopen in Hatfield, Engeland,
ligt de hele productie plotsklaps stil.
Tom Hanks, die de repetities doornam van de scenes die zich in een realistisch
nagebouwd Nederlands dorp afspelen, haast zich om de twee bezoekers te begroeten.
Dan verlaten één voor één, cameramensen, set- en
kostuumontwerpers en uiteindelijk ook acteurs hun posten zodat de twee bezoekers
uiteindelijk omgeven zijn door een groep van meer dan honderd mensen.
De acteurs stellen zich voor aan de twee veteranen met de namen van de personen
die ze in de TV serie spelen. Daar worden ze immers ook mee aangesproken op
en om de set als er geen opnames worden gemaakt.
'Ik ben Skip Muck', zegt één van de acteurs.
Heffron (een kleinere ronde man met een droeve gelaatsuitdrukking) kijkt de
man aan.
'Ik was er bij toen het in het echt met je gebeurd was, kid'.
Tegen een andere acteur zegt hij;
'Jij hebt een korte carrière, jij gaat het niet halen!'.
'Ik ben Babe Heffron', zegt een knappe jonge acteur,
die zijn best doet om zijn Schotse accent te onderdrukken en zijn aangeleerde
South Philly accent te benadrukken.
Acteur Robin Laing schudt de hand van de echte Babe Heffron. Dan doet hij zijn
jasje open en laat de rozenkrans zien die hij om heeft. De veteraan is aangedaan,
gedurende de Tweede Wereldoorlog deed hij zijn rozenkrans en zijn 'scapular
medal' nooit af.
Gedurende hun bezoek aan Engeland kregen Heffron
en Guarnere van HBO een 'open rekening' (ze konden bestellen wat ze wilden),
en een limousine die 24 uur per dag tot hun beschikking stond.
Frank John Hughes, de acteur die Bill Guarnere speelt in de serie vertelde:
'Elke avond gingen we op audiëntie, we stopten met wat we van plan waren
te gaan doen en het werd weer een avond met Bill en Babe. We zaten er soms
tot 2 uur in de nacht terwijl de opnames om 5 uur weer begonnen. En dan zei
Bill 'Hoe kun je mij nu neerzetten als je zo weinig slaap krijgt? Je gaat het
verkloten!!!'.
Over de TV serie zegt Bill Guarnere dat als het ze lukt om het verhaal van
Easy Company neer te zetten 'Ze een verdomd goeie film gaan hebben'.
Bill Guarnere en Babe Heffron
'Dat moet je maar aan Babe vragen', zegt Bill, 'wat
hij doet, doe ik ook'.
Dat zijn de woorden die de reporter te horen krijgt als ze om een gesprek vraagt.
Heffron antwoord zo'n beetje hetzelfde en er wordt besloten tot een 'Conference
Call' via de telefoon.
'Yowwwwwwsa!', roept Guarnere als hij de stem van zijn maatje hoort.
'Yoooooo', roept Babe terug. Ze klinken als enthousiaste jonge rekruten.
De dochter van Heffron, Trisha Zavrel, legt uit dat de twee veteranen elkaar
zo elke dag begroeten. Guarnere is trouwens haar peetoom.
Nadat Guarnere Heffron heeft opgehaald in zijn Ford Contour keren ze terug
naar het huis waar Bill Guarnere al sinds 1947 woont. Beide mannen denken er
niet aan om uit de buurt te vertrekken, ze hebben alles wat ze nodig hebben
immers hier.
Het huis van Guarnere is een klein oorlogsmuseum. Op de voordeur prijkt een
sticker met de Amerikaanse vlag. De benedenverdieping van zijn huis staat vol
met adelaars.
Screaming Eagles, emblemen, asbakken en beeldjes. Aan de wand hangen de 16
medailles en andere eretekenen die Bill ontving tijdens WW2, waaronder zijn
Jump Wings en een aandenken van de burgers van Nederland. Hierop staat:
'Je vocht voor ons en bevrijdde
Eindhoven op 18 september 1944.
Onze eeuwige dank, je Nederlandse Vrienden'.
'Zie je dit?', zegt Guarnere, die een notitieblok
laat zien waar hij alle binnenkomende telefoongesprekken op noteert.
'Bijna duizend telefoontjes in een half jaar!'.
Het gros komt van zijn maatjes van het 506de Parachute Infantry Regiment, want
Guarnere regelt alles met betrekking tot de jaarlijkse reünies van Easy
Company.
Babe Heffron heeft inmiddels zijn vaste plaats ingenomen in het huis van Bill
Guarnere. 'Ga maar zitten hoor, dan zal ik wat spullen erbij pakken', zegt
Bill.
Even later steekt hij een Pall Mall sigaret op en laat een foto zien van zichzelf
met zijn katholieke, Italiaanse ouders.
'Ik was een knappe duivel', zegt hij.
In zijn gezin was het de normaalste zaak van de wereld dat iemand zich op zijn
18de in liet schrijven in het leger. Toen Bill 18 was verliet hij de fabriek
waar tanks werden gemaakt en meldde zich vrijwillig aan voor de Airborne troepen.
In juli 1942, toen Easy Company gevormd werd, behoorde Guarnere tot de 140
uitverkorenen. Binnen een jaar was hij gepromoveerd tot Staff Sergeant, met
48 soldaten die onder hem dienden.
In 1942 werkte Edward 'Babe' Heffron in Camden als
zandstraler van Navy schepen, zodoende werd hij niet opgeroepen voor dienst.
Maar in de zomer van 1942 schreef ook hij zich in bij de Airborne-troepen
en trainde met het 506de Parachute Infantry Regiment in Fort Benning. Hij
kwam als replacement bij Easy Company na D-Day, maar voor Market Garden.
Hij had het opbouwen van de speciale band tijdens Toccoa gemist, maar de
harde kern van Easy Company accepteerde hem als één van hen,
een eer die slechts weinig replacements ten dele viel.
'De company commandant stuurde me naar Bill toe, omdat hij wist dat we allebei
uit South Philadelphia kwamen. En Bill zei tegen mij dat ik machinegeweerschutter
zou worden'.
'Hoe heb ik die gozer in Godsnaam machinegeweerschutter kunnen maken ?', grapt
Bill.
'Hij zag eruit als een dwerg. Dat machinegeweer was groter dan hij was, het
was een verdomd .30 caliber wapen, 29 pond staal'.
'Bill was een wilde man', zegt Babe Heffron. 'Als het peloton in een foxhole
dook dan stond hij rechtop. Hij rende door het vijandelijk vuur en schreeuwde
'Kom op, kom op, ze kunnen de zijkant van een schuur nog niet raken!'.
Over zijn persoonlijk vendetta met de Duitsers (n.a.v. de dood van zijn broer)
zegt Bill:
'Ik ging naar Normandië met één doel: er zou geen Duitser
in leven blijven. Het neerschieten was net zo eenvoudig als het platdrukken
van een mug. Geen enkel berouw. Maar dat is de oorlog. Het is geen grap. War
is a son of a bitch'.
'Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik nog leef', zegt Guarnere ook.
'De Man Boven moet me beschermd hebben'.
Even later, als ze door foto's hebben gebladerd zegt Bill tegen Babe, 'Vertel
eens over Campbell, Babe'.
Heffron neemt een slok van zijn Baileys Irish Cream
en kijkt Guarnere even aan.
'Het heeft me een lange tijd gekost om hier over te kunnen praten', zegt hij.
'Op 6 oktober 1944, in Nederland, namen we een defensieve positie nabij een
dijk over van B-Company. Ze vertelden ons dat alles rustig was geweest. Joe
Toye riep me en zei dat ik met mijn machinegeweer moest komen. Dus ik wil vertrekken
als Jim Campbell, de assistent squad leader, tegen mij zegt dat ik moest wachten
en dat hij naar Toye toe zou gaan. Dus bleef ik waar ik was. Eenmaal onderweg
kwam er plots een granaat neer en Campbell was op slag dood. Ik kan nog steeds
niet begrijpen waarom hij ging in mijn plaats. Hij heeft mijn leven gered.
Ik zal dat nooit vergeten. Ik kan dat niet vergeten. Ik leef het, ik eet het
en ik droom erover'.
Nabij Düsseldorf weigerde Heffron om een granaat
in een bunker te gooien. Hij had stemmen gehoord en stelde voor om eerst
te kijken voordat er blind een granaat werd gegooid, ondanks dat dit de standaard
procedure was.
In de bunker bleek een jonge vrouw te zitten met twee doodsbange kinderen en
een ouder echtpaar.
'Het spookt nog steeds door mijn hoofd wat er had kunnen gebeuren. Soms droom
ik dat ik die granaat wel gooide'.
Guarnere laat foto's zien van de mensen uit Nederlandse
stadjes die door hen bevrijd zijn. Son, Eindhoven, Nuenen. Optochten in de
straten, het omhelzen van de Amerikanen, het kussen en het bedelven onder
eten en drinken.
'De Nederlanders hielden van ons', zegt Heffron.
'We houden contact met vele van hen en we bezoeken het land vaak als er een
parade is om de Amerikaanse soldaten te eren'.
Guarnere laat een foto zien van een polderlandschap met een dijk en een greppel.
Op de achterkant staat geschreven 'Is this the dike where Dukeman was killed
(p. 149)?'.
Volgens Guarnere zoeken veel Nederlanders de originele locaties op die in Band
of Brothers (het boek van Stephen Ambrose) beschreven worden.
'Het is ook hun geschiedenis, en ze doen veel research. Ze weten er meer over
dan wij doen!'.
Een andere foto brengt een meer beladen verhaal naar
boven bij Bill Guarnere.
'Samen met medic Ralph Spina liep ik naar een rendez-vous point toen ze een
verlaten treinstel tegenkwamen. Toen we op onderzoek uitgingen werden we overvallen
door een onbeschrijflijke stank. Spina trok de schuifdeur open. De wagon was
gevuld met dode Joodse mensen. Nog voordat de deur weer dicht was hadden we
al verschrikkelijk overgegeven.'
'In Landsberg ontdekten we een concentratiekamp. Aangezien de Duitsers wisten
dat we zouden komen hadden ze alles in brand gestoken. Overal waren verbrande
lijken. De geur was niet te verdragen. Er waren zo'n honderd overlevenden,
uitgemergeld en uitgehongerd, ze konden amper staan. Je hoort sommige mensen
wel eens zeggen dat de Holocaust niet gebeurd is, of dat het wel meeviel. Nou,
het IS gebeurd. Ik was er, ik heb het gezien'.
Op een stapel brieven ligt een bericht van de legerleiding.
'Washington D.C. February 3rd 1945. I am pleased to inform you that on the
25th of January 1945 your son S/Sgt William J. Guarnere 13113070 was making
normal improvement. Diagnosis: Fracture of the left leg, condition not serious'.
Niet ernstig? Een maand voor dit schrijven was Guarnere's been vanaf het bovenste
gedeelte van het dijbeen geamputeerd. De ouders van Guarnere hadden geen idee
wat er gebeurd was totdat ze hun jongste zoon bezochten in een veteranen-ziekenhuis
in Atlantic City, in maart 1945.
'Ik werd geraakt na drie dagen nabij Bastogne, tijdens
de Battle of the Bulge', zegt Bill.
'Bastogne was een nachtmerrie, omdat we niet voorbereid waren op de lage temperaturen
en de sneeuw. We hadden geen winterkleding en heel weinig vuurkracht. Je kon
geen 10 minuten stilzitten of je begon te rillen. De Duitsers hadden ons omsingeld
en schoten de granaten van hun 88mm kannonnen af in de boomtoppen zodat er
overal splinters hout en staal neerkwamen. We leken wel schietschijven, uitgeput,
zonder reserves'.
Bill Guarnere was zijn mangat uitgekomen toen zijn vriend Joe Toye gewond was
geraakt.
'Joe bloedde verschrikkelijk, en zijn been was pulp, bijna los van zijn lichaam.
Het was bovendien de vijfde keer dat hij geraakt werd. Hij vroeg zich af wat
hij in Godsnaam moest doen om hier te sterven'.
Op dat moment kwam er een 88mm granaat neer en splinters ervan drongen in het
been van Guarnere. Samen lagen Bill en Joe in de rode sneeuw totdat hun maten
te hulp schoten.
Iemand hield een Jeep tegen die munitie verzorgde en overtuigde de chauffeur
ervan dat hij eerste de twee gewonde paratroopers terug naar de medische staf
moest brengen.
Nadat de bom op Hiroshima was gegooid en de oorlog
afgelopen was moesten Bill en Babe zich weer aanpassen aan het burgerleven.
Babe Heffron solliciteerde bij een plaatselijke Whisky distilleerder en zou
later 27 jaar voor een havenbedrijf werken. In 1993 ging hij met pensioen.
Guarnere had verscheidene banen totdat hij volledig afgekeurd werd.
In 1945 was hij met zijn Frannie getrouwd en niet lang daarna waren Bill en
Babe elkaar weer tegengekomen op straat.
Reunie 2000
De twee zijn onafscheidelijk.
Ze hebben een onderlinge afspraak dat als de één iets overkomt,
dat de ander zich dan helemaal laveloos zal drinken.
Ze kennen elkaar nu 57 jaar.
Als ze niet samen zijn dan is Guarnere meestal bezig met het organiseren van
Easy Company zaken, terwijl Heffron dan meestal in de stad aan het gokken is
(iets wat hij vroeger ook al deed om zijn ouders te helpen met rondkomen).
Ze ontbijten vaak samen in de plaatselijke gelegenheid 'Cousins' of spreken
'downtown' af om een biertje te pakken. Hun contact is zo intens dat Bill zelfs
het accent van Babe over kan nemen als hij in een Iers dialect vraagt:
'Where's me coat and me hat?'.
Hun lach is nagenoeg identiek.
Ze reizen ook samen, minstens twee keer per jaar.
Naar Europa, naar de slagvelden waar ze vochten en naar de begraafplaatsen
waar ze vrienden en strijdmakkers achterlieten.
Ze bezoeken Nederlandse vrienden in Eindhoven (waar elk jaar sinds 1954 een
parade voor hen gehouden wordt). En Nederlandse vrienden komen elk jaar naar
Bill en Babe toe in Philadelphia.
In de voorbereiding op de TV serie werden ze onder
anderen bezocht door Tom Hanks.
Deze vroeg Bill of hij zijn handtekening wilde hebben.
'Alleen als je hem onder een vette cheque zet!', was het antwoord van Bill.
Tijdens het filmen werden beide veteranen vaak gebeld door de acteurs die hun
rol in de TV-serie vertolkten.
'Frank John Hughes belde me om te zeggen dat ze druk bezig waren met het graven
van foxholes (mangaten). Ik heb hem meteen verteld dat hij een Staff Sergeant
was en dat hij iemand moest vinden om die gaten voor hem te graven!!!'.
Op een warme zomermiddag in Hatfield, 35 kilometer
ten noorden van Londen, neemt co-producer Ivan Schwartz de twee veteranen
uit Philadelphia mee naar de editing room. In één van de scenes
zien ze de donkere nacht gevuld met C-47 Dakota vliegtuigen waar duizenden
paratroopers uitspringen. Guarnere krijgt zo een tweede kans dat moment van
zijn eerste gevechtssprong te beleven. Zijn eerste sprong met overal om zich
heen mensen die hem wilden neerschieten, en een hart dat op een manier klopte
zoals het nog nooit gedaan had.
Guarnere en Heffron kijken toe als de camera inzoomt op één van
de vliegtuigen, waarin zich Easy Company leden als Thomas Meehan, William Evans
en Elmer Murray bevinden. Opeens wordt het vliegtuig geraakt. Het schudt een
moment en stort dan dodelijk getroffen neer. Bill en Babe kijken elkaar even
kort aan, hun ogen gevuld met tranen. Ze weten dat het gebeurd is, maar zien
het nu pas voor het eerst.
Achteraf zijn ze zo van slag dat ze Tom Hanks niet eens herkennen.
'We wilden graag jullie reactie zien', zei Hanks.
Van diezelfde Hanks heeft Guarnere persoonlijk brieven
gekregen.
Eén ervan is gedateerd 20 December 2000.
Hanks bedankt de 'guys' voor hun medewerking, de film zal volgens hem net zo
bijzonder zijn als het onderwerp.
Hij besluit zijn brief met een waarschuwing voor Guarnere.
'Be prepared for the life as a celebrity!'.