Hoe kom je toch zo geïnteresseerd in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, terwijl je het zelf niet hebt meegemaakt; tenslotte ben ik jaren na de Bevrijding geboren! Wel, dat zit zo: mijn vader was 37 jaar oud toen hij met het geweer het land moest verdedigen. Hij had al bijna 20 jaar niets meer te maken gehad met het soldatenleven, maar werd dan toch opgeroepen tijdens de mobilisatie van 1939. Het land verdedigen dus... Maar waarmee? Een maat van hem was zo onnadenkend om met een geweer op een overvliegend Duits vliegtuig te gaan schieten. Dat hebben ze geweten... In de oorlogstijd regelmatig razzia's. Mijn vader heeft een nacht tot zijn nek in de sloot gestaan. Dat heeft uiteindelijk een longontsteking en een chronische brochitis veroorzaakt waaraan hij op 59-jarige leeftijd is overleden. Mijn Ome Dirk... hij schoot als marinier op de Mof in Den Helder. Mijn Opa... hij heeft op de boerderij een hele familie Joden ondergedoken gehad. Verraad heeft hem bijna de kop gekost. Mijn moeder werd gedwongen te kijken naar een groep gefusilleerden die daar in Hoorn twee dagen moesten blijven liggen.
In mijn jeugd barstte het in Bakkum in de duinstreek van de bunkers. Ging je naar Bakkum aan Zee, kocht je een duinkaart voor een dubbeltje waarop vermeld stond dat je beslist niet buiten de paden mocht vanwege de mijnenvelden; ik praat over eind jaren 50! Aan de voet van de Papenberg in Castricum liep de "tankmuur". Allerlei witte vlekken erop, waarvan wij, schoolkinderen 1e en 2e klas, elkaar wijsmaakten dat dit bloedvlekken van de oorlog waren net zoals we het hadden over de "bloedgleuf" in je zakmes.

Aan de andere kant van de Papenberg was de schietbaan in de duinen. Hartstikke link als je daar op woensdagmiddag kogels ging zoeken!
Tijdens mijn studie Geneeskunde aan de Universiteit van Nijmegen woonde ik op kamers in een huis dat in de frontlinie lag tijdens de operatie "Market Garden" vlak bij de Nijmeegse Waalbrug. Toen tijdens een verbouwing de lambrizering werd verwijderd, kon ik uit de muur erachter de granaatscherven plukken.
Ik heb de oorlog niet meegemaakt maar de verhalen die ik gehoord heb, hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten. Een deel van het trauma van mijn ouders en grootouders heb ik daarbij meegenomen als het ware...

De geschiedenis is mij dus met de paplepel ingegeven. Bij mijn contacten met veteranen komen de verhalen van mijn ouders, grootouders en familie steeds weer naar boven en ik probeer mij altijd een beeld te vormen bij wat de veteranen mij vertellen. Re-enactment of "Living History" is voor mij dus niet zo'n vreemde keuze geweest. Dat kan soms bizarre vormen aannemen. In mijn studententijd in Nijmegen heb ik een figurantenrol gehad in de film "A Bridge Too Far".
Vorig jaar heb ik een tandemsprong gemaakt uit een vliegtuig vanuit 3 km hoogte en heb ik in volledige bepakking in uniform de Vierdaagse van Nijmegen gelopen. Ik had gehoopt dat met een aantal maten te kunnen doen, maar helaas haakte de een na de ander af. Ik heb dat dus alleen moeten doen, met op de laatste dag de ondersteuning op de laatste tien kilometer van drie maten van de "Screaming Ducks".

De groep die zich serieus wil bezig houden met geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog en de uitbeelding hiervan wordt gelukkig steeds groter met mensen die de juiste "kraagwijdte" hebben. Zo zijn we met een aantal man weer bezig met activiteiten rondom Normandië 2003 en 2004 en hopen we dit jaar weer ons steentje bij te dragen bij een nieuwe "Band of Brothers Tour". Momenteel zijn we bezig met de formatie van een "Marching Group".
Tussentijds probeer ik mijn verzameling steeds completer te krijgen en houd ik mijn twee jeeps goed in orde.
Op mijn website www.101st-airborne.net geef ik aandacht aan de geschiedenis en wil ik mensen met interesse voor de uitbeelding ervan ("re-enactors") daarvoor enthousiast maken en informeren met natuurlijk aandacht voor de 101st Airborne Division en Easy Company van het 506th PIR in het bijzonder.

Artikel door: Hans Ettes